De tour van je leven

November 2011. Nog nooit had ik bergop gefietst. Mijn langste rit ooit was ruim honderd kilometer. Mijn fiets kwam maximaal één keer per week buiten. Toch had ik genoeg gefietst om verslaafd te raken. Ik wilde meer. Ik wilde een uitdaging: mijn benen testen, mijn hoofd testen. Om dit te bereiken had ik een stok achter de deur nodig. Het liefst een hele dikke. Deze stok werd de Tour for Life 2012.

TRAINEN
Het doel om naar toe te werken was duidelijk. Met het Strict Cycling Team – een gelegenheidsformatie van negen man sterk – moesten we in acht maanden hard genoeg trainen om de 1.250 kilometer tussen Bardonecchia (Italië) en de Cauberg in Zuid-Limburg zo goed mogelijk af te leggen. Daarnaast diende een bedrag van vijftienduizend euro ingezameld te worden om Artsen zonder Grenzen te steunen. Met deze hoge ambitie kwam ook de onzekerheid. Het door Vincent – onze teamcaptain – opgestelde trainingsschema was serieus: drie keer per week op de fiets en daarnaast nog de nodige krachttrainingen. Oei! Is dat echt nodig om de tour tot een goed einde te brengen? Ga ik dit acht maanden volhouden? Hou ik nog tijd over naast al dat fietsen, organiseren en geld inzamelen? Hoe kom ik in hemelsnaam de Alpen over?

Diep ademhalen en gewoon bij het begin beginnen. De afspraak was helder: zo hard mogelijk trainen, des te beter zal de Tour for Life ons afgaan en des te meer kunnen we genieten. Afzien in de voorbereiding in plaats van tijdens de tour.

Eerste activiteit op het trainingsschema: 1 januari 2012. Dankzij onze ambitieuze teamcaptain kan ik als een echte profrenner thuis op de hometrainer gaan zitten om mijn conditie langzaamaan te gaan opbouwen. Dodelijk saai. Binnenshuis fietsen, wie verzint zoiets? Dit heeft niets te maken met fietsen voor de lol, dit is verstand op nul en trainen. De poster van de Tour for Life vormt mijn enige uitzicht en herinnert aan het hogere doel. Gelukkig bewijzen de lange uren hun nut als we eind februari opstappen voor de eerste toertocht van het seizoen en tijdens onze eerste klimtraining in Zuid-Limburg blijkt echt dat ik op de goede weg ben. Het gaat goed. Heel goed. De ‘grimpeur’ in mij is wakker geworden! Dat ik de langzaamste daler van het team
blijk te zijn mag de pret niet drukken.

En nu doorzetten. Trainen, trainen, trainen. Als je geen zin hebt: trainen. Als het met bakken uit de hemel komt: trainen. Als je de dag ervoor ook al de benen onder je kont vandaan hebt gefietst: trainen. Als je eigenlijk andere verplichtingen hebt: trainen. Als je de nacht ervoor een paar biertjes te veel op hebt: trainen. De stok achter de deur doet onverbiddelijk zijn werk. Het schrikbeeld van een ‘abandon’ ergens halverwege een Alpencol zorgt ervoor dat ik bij elke training net dat beetje extra kan geven. Net iets harder aanzetten. Nog een beetje sneller die berg op. Toch nog een tandje bijschakelen.

Het tweede onderdeel van het trainingsschema gaat minder voortvarend. Krachttraining. Drie keer per week op een matje op de grond om aan mijn ‘core-stability’ te werken. De eerste maand gaat nog wel en met de gedachte aan de tour kom ik ook de tweede maand door, maar daarna is het klaar. Ik train voor een fietstocht, dus ik moet gewoon heel veel fietsen. Daar was het me tenslotte allemaal om begonnen, het matje gaat de kast in om er niet meer uit te komen.

De trainingen op de fiets blijven gelukkig goed gaan. Met een gekneusde pols rijd ik korte trainingen om mijn conditie te verbeteren, de lange klims in de Eifel gaan me goed af en voor de eerste keer wordt de barrière van tweehonderd kilometer doorbroken. Ik merk dat mijn conditie nog steeds verbetert en dat mijn benen sterker worden. Dit wordt ook steeds duidelijker zichtbaar als ik voor de spiegel sta en mijn bovenbeenspieren aanspan. Met het zien groeien van deze spieren groeit ook mijn trots. Trots op mijn trainingsdiscipline, trots op de prestaties tot nu toe en trots op het resultaat. Toch blijft de onzekerheid: wat gebeurt er als je een col van de buitencategorie over moet? Twee uur klimmen aan een stuk, kan ik dat wel? En dan de dag erna weer? En de dag daarna?

Anderhalve maand voor vertrek koop ik een nieuwe fiets, die direct mee moet op trainingskamp. Een weekend met tachtig, tweehonderd en weer tachtig kilometer door de Limburgse en Waalse heuvels is niet de manier om rustig je nieuwe fiets te leren kennen. Ik kom gebroken thuis en met een deuk in mijn zelfvertrouwen besluit ik om nog twee maanden mijn uiterste best te gaan doen. De teller van mijn nieuwe fiets moet minimaal naar de tweeduizend. Dat ik geen werk meer heb werkt in mijn voordeel.

Om echt zeker te zijn van mijn zaak wil ik een paar serieuze cols in de benen hebben voordat de Tour for Life gaat beginnen. Op naar de Franse Alpen. In een week maak ik drie tochten en beklim ik onder andere de Alpe d’Huez, de Col du Glandon en de Col du Galibier, maar ondanks alle kilometers die ik al in de benen heb gaat het niet van harte. Als ik de ‘Marmotte’ fiets kan ik ’s ochtends vroeg op de Col du Glandon nog met volle teugen genieten van de omgeving: doodse stilte, wilde natuur, optrekkende mist en de zon die langzaam achter de bergen vandaan komt. Alleen op de wereld op zijn best. Als ik ’s middags de Col du Galibier beklim is alle romantiek verdwenen. Dit is afzien zoals ik nog nooit heb afgezien. Het genot om in deze prachtige omgeving te fietsen is niet genoeg om te verhullen dat mijn benen al lang leeg zijn. Ik sleep me naar boven en kan me niet meer herinneren hoe vaak ik moet stoppen om even de druk van mijn spieren af te halen. Voeten aan de grond. De doodzonde, maar het kan niet anders. Zal de tour ook zo zwaar worden? Aangemoedigd door enkele Nederlandse toeristen fiets ik de laatste steile kilometers om aan te komen bij het hoogtepunt van mijn fietsbelevenissen tot dan toe, letterlijk en figuurlijk. Gesloopt, emotioneel maar vooral trots neem ik een foto van het bordje boven op de col. ‘Col du Galibier, altitude 2.642m’. Ik heb drie dagen nodig om bij te komen van deze tocht, als me dit tijdens de tour overkomt kan ik wel inpakken! Hoe kan dit? Bijna acht maanden getraind. Vijfduizend kilometer gefietst. Al die uren op de hometrainer. Tientallen heuvels beklommen. Zo hard getraind en nog niet zeker van mijn zaak. Veel tijd om er over na te denken heb ik echter niet, het vertrek naar Italië staat voor de deur.

DE TOUR
Eindelijk is het zo ver. Het stuurbord is bevestigd, vandaag gaat het beginnen, nu moet het gebeuren. In een vreemde mengeling van spanning en enthousiasme staan we onrustig te wachten op onze beurt om te vertrekken. Als een van de laatste teams zetten we onze handtekening op de cheque voor Artsen zonder Grenzen en is ook voor ons de ‘tour van je leven’ begonnen.

We rijden al snel Frankrijk binnen en beginnen aan de klim naar de Col du Lautaret. Het genieten is begonnen. Met negen dezelfde outfits achter elkaar rijden we omhoog. Wind tegen, kop over kop, de sterkste – geschoren – benen de langste aflossingen. Precies zoals we het bedacht hadden. Het ene na het andere groepje wordt opgeveegd. Ongelofelijk. De niveauverschillen binnen het team zorgen ervoor dat we tot de zesde etappe niet meer zo lang met het hele team zullen rijden, maar deze ervaring is toch alvast binnen. Bij het tweede checkpoint aan de voet van de Alpe d’Huez herinner ik mij de woorden van een van de organisatoren: ‘het is heel goed te begrijpen dat je op de Alpe d’Huez rustig aan wil doen, je moet tenslotte nog zeven dagen en weet amper wat je te wachten staat. Maar de ‘Alpe’ is dé Nederlandse berg, het hoogtepunt voor elke Nederlandse amateur-renner. Omdat je waarschijnlijk nooit zo goed getraind bent als nu, zou je wel gek zijn als je niet je uiterste best zou doen om een toptijd neer te zetten!’ Hij had natuurlijk gelijk. Ik probeer niet na te denken over de zware etappe van morgen en rijd zo hard als ik kan de eenentwintig bochten. Wat een verschil met mijn beklimming van drie weken daarvoor! Ik haal de ene na de andere renner in en hoef maar weinig renners te laten passeren. Er komt een auto naast me rijden, uit de deur hangt een cameraman. Even waan ik me in de Tour de France. De tijd: 1:05:23. Dat ik 54^e was in het hele deelnemersveld van zevenhonderd renners zegt misschien nog wel meer. Dat had ik me drie weken daarvoor boven op de Alpe d’Huez niet kunnen voorstellen. Een groot stuk van mijn onzekerheid is weg als ik weer afdaal en naar de camping fiets.

De volgende dag staat de koninginnenrit op het programma. Ruim honderdzestig kilometer dwars door de Alpen. Als eerste de Col du Glandon. Weer die prachtige route die ik eerder die maand op vakantie al twee keer had afgelegd, nu nog mooier door het lange lint van renners. Shirts in alle kleuren van de regenboog. Staal, aluminium en carbon. Mannen en vrouwen, jong en oud. Een wielerpeloton was zelden zo divers. Samen met Wouter rijd ik naar boven.

Ook op de Col de la Madeleine kunnen we samen een mooi tempo aanhouden op weg naar de top. Onderweg haken er drie renners van andere teams aan die hetzelfde tempo als wij rijden. Mijn beurten op kop worden steeds langer, ik zie dat de andere vier van ons gelegenheidsteam het moeilijk krijgen en moedig ze aan. We moeten blijven fietsen. Als ware professionals wisselen we al fietsend onze bidons bij onze verzorger. Ik ga kapot maar voel me beresterk. Wat een feest om dit te kunnen! Kom op! Blijven trappen! We zijn er bijna! Op de top aangekomen besef ik me dat we qua bergen het zwaarste hebben gehad, de rest van de tocht zal nu ook wel lukken. Opluchting.

De derde dag. Ik let even niet op en raak met mijn stuur een paaltje dat midden op het fietspad staat. Ik vlieg over het stuur en land op mijn rug op het asfalt. Als ik opsta bekijk ik eerst mijn fiets. Een slag in het voorwiel en de voorrem ontzet. Verbogen? Terwijl Vincent mijn fiets verder onderzoekt voel ik opeens mijn linkerhand. Het zal toch niet? Gekneusd? Het lijkt allemaal mee te vallen; hoewel ik het de rest van de week nog blijf voelen heb ik er tijdens het fietsen gelukkig geen last van. Helaas zit er nog een col van de eerste categorie tussen mijn kapotte fiets en het checkpoint waar de mecaniciens klaar staan. Veel langzamer dan ik wil en kan rijd ik naar boven. Op de top van de berg ben ik bijna bekomen van de schrik, het uitzicht op het meer van Genève met zijn beroemde fontein is een opsteker. Ik stuur een sms’je naar het thuisfront, zet een reservewiel in mijn voorvork en begin voorzichtig aan de afdaling. De afdaling is steil en bochtig en geen pretje als je alleen een achterrem hebt. Veel later dan de rest kom ik aan op het checkpoint. Daar is mijn fiets snel gerepareerd; de slag wordt uit het wiel gehaald en de rem weer op zijn plek gezet. Niks aan de hand gelukkig.

Bij aankomst na de vierde etappe is het tijd voor een biertje, we zijn halverwege! Opluchting wederom, ik weet nu dat ik de eindstreep ga halen. Tijdens de vijfde etappe staat de laatste echte klim op het programma: de Col du Grand Ballon in de Vogezen. Gemotiveerd om nog een laatste keer mijn klimmersbenen aan het werk te zetten vlieg ik naar boven. Ik geef alles en geniet volop. Vanaf hier is het aftellen tot de aankomst, maar het zal nog zwaar worden. De wind, het veranderde landschap en de kilometers breken me op in de zesde en zevende etappe. De cols hebben plaats gemaakt voor glooiende landschappen; heuveltjes die ogenschijnlijk niets voorstellen, maar je ondertussen wel kapot maken. Zonder terug te schakelen rijden we in grote pelotons omhoog en omlaag. Deze inspanningen en de concentratie om in het wiel van mijn voorganger te blijven, vreten energie en zorgen ervoor dat ik niet lekker op mijn fiets zit. Ik fiets liever in mijn eentje een berg op, zoveel is wel duidelijk.

Na twee zware dagen komen we dan toch aan op de laatste camping, het feit dat de tour er bijna op zit doet de vermoeidheid van de dagen ervoor snel vergeten. Nadat op de massagetafel mijn rug en nek weer los zijn gemaakt ben ik klaar voor het feest. De sfeer is uitgelaten en ondanks de bijna 1.200 kilometer in onze benen is iedereen nog in staat om te dansen en te drinken. We feesten alsof we niet al een hele week op de fiets zitten en we morgen ook niet hoeven te fietsen. Pas om half vier gaat het licht uit. Pfff.

Te weinig slaap en te veel alcohol zorgen voor een trage start van de laatste etappe, maar uiteindelijk komen we dan toch aan bij de Nederlandse grens. Hier kennen we de wegen weer, we zijn thuis! Aangekomen op de Cauberg rijden we met het hele team naast elkaar naar boven. De hoeveelheid mensen aan de kant is ongelofelijk. Door de grote drukte van alle teams die voor ons rijden staan we bijna stil. Niet erg, dit moment kan niet lang genoeg duren. Wat een heldenontvangst! Opeens besef ik me weer wat voor een bijzondere prestatie we aan het leveren zijn. Hier en daar zien we de eerste bekende gezichten en met een glas champagne in onze hand rijden we de laatste kilometer van de Tour for Life, de laatste meters voor de finish staan vol aanmoedigingen voor het Strict Cycling Team. Met kippenvel op mijn armen passeer ik de finish.

AANKOMST
Het zit erop. Het is me gelukt. Ik heb het maar half door als ik de felicitaties en bloemen in ontvangst neem. Omdat het zo goed gegaan is besef ik me nauwelijks wat voor ontzettend zwarte tocht het is geweest. De twijfels vooraf blijken gelukkig ongegrond. Na een welverdiende borrel stap ik moe maar voldaan in de auto. Terwijl ik in slaap val denk ik terug aan de afgelopen week. De kilometers. De Alpen, Jura, Vogezen en Ardennen. Het reizende circus van renners, verzorgers, mecaniciens, artsen, koks. De campings vol met fietsen, volgwagens en werptenten. En vooral de sfeer. Het was een heel erg goed idee om hiervan deel uit te maken.

Eindelijk thuis. De stok achter de deur heeft zijn werk gedaan. En hoe. Ik weet nu hoeveel ik kan trainen en wat ik daarmee kan bereiken. Ik weet waar mijn lichaam toe in staat is. Ik weet dat het beklimmen van grote cols mij het beste ligt en dat ik waarschijnlijk nooit een goede daler zal worden. Ik weet dat ik de rest van mijn leven zal blijven fietsen.